Lifestyle, zdrowie i człowiek pierwotny w nas.
Przeważnie czujemy się troszkę nieswojo (a jak czasem niemalże „osobiście dotknięci”), kiedy ktoś kieruje pod naszym adresem aluzję odnośnie charakteru, lub korzeni naszego zachowania w stylu „ty dzikusie”.
Gdzie nas boli?
Sugestia rozmówcy nie pasuje jednemu z myślokształtów, który każe nam się identyfikować z gronem ludzi (choćby trochę) wykształconych, a przynajmniej kulturalnych.
Kultura osobista jest przeważnie pochodną domu wyjścia oraz identyfikacji z lifestyle „grupy docelowej”, w mowie potocznej – naszego aktualnego środowiska. Nie na darmo guru amerykańskiego managementu twierdzą: pokaż mi pięć osób z którymi spędzasz najwięcej czasu – gdzieś jesteś wypadkową ich wszystkich.
No dobrze, powyższe „statystycznie istotne” stwierdzenie nadal nie ujawnia jakichkolwiek „negatywnych” aspektów związanych ze sposobem funkcjonowania człowieka pierwotnego.
Czyli…kolejny myślokształt, zakotwiczony w przekazanym nam w toku „wychowania” pewniku o rzekomym antagonizmie pomiędzy „naturą” a „kulturą”.
Jak Państwo zdążyliście zauważyć, dość często posługuję się cudzysłowem. W przypadku ekspozycji słowa „wychowanie” jest to niemalże obligatoryjne, gdyż każdy z nas ma nieco inne „obłożenie pojęciowe” tego terminu, wynikające z indywidualnego toku wychowania, domu wyjścia, rozwoju zawodowego itd.
Błąd „dydaktyczny” leży gdzieś dobrych kilka tysięcy lat do tyłu, w czasach gdy dojście do „zdobyczy kultury” zaczęło stawać się przywilejem wyłaniającej się w toku rozwarstwienia społecznego kasty ludzi bogatych. Już wtedy zaczęto podkreślać aspekt „kultury” jako czynnika dyskryminującego (w pojęciu etymologicznym „różnicującego” – czyli pojęcie absolutnie „neutralne”) w hierarchii lokalnych społeczności (polecam serdecznie korespondujący tematycznie blog„4 Pytania naszego życia”).
Do wykładników kultury zaliczano już wtedy dostęp do zdobyczy wiedzy technicznej, ale też i oświaty (żeby tylko przypomnieć znacznie późniejsze „etymologiczne” powiązania pojęcia „książka” z pojęciem „książę”).
No cóż, dostęp do wiedzy już wtedy był elitarny; obecny zalew rynku „informacjami” wszelkej treści via środki masowego przekazu oraz internet obnaża tę prawdę po raz kolejny.
Przeważająca większość „konsumentów” tych mądrości jakoś nie potrafi zbudować na ich bazie jakiejkolwiek sensownej wiedzy, że nie wspomnę własnego życia.
„Non scholae sed vitae discimus” (uczymy się dla życia, nie dla szkoły) głosili dumnie starożytni Rzymianie, podkreślając istotę wiedzy – jej „pragmatyczną” orientację. I tu dochodzimy do sedna sprawy, czyli istoty „dyskryminacji” pomiędzy informacją a wiedzą.
Wróćmy może jednak do wątku przewodniego.
Wprowadzenie „myślokształtu” o „wyższości” ludzi z lepszym statusem materialnym (bo niby szybsze dojście do nowinek technicznych oraz wiedzy) nadal nie wnosi żadnych informacji o istocie zachowań człowieka pierwotnego; służyło przede wszystkim zabezpieczeniu „uzasadnienia moralnego” określonego porządku społecznego (gdzieś tam pokutujące jeszcze w idei „darwinizmu”).
Próby zmiany powyższego podejścia cieszyły się raczej znikomą aprobatą społeczną (trudno się dziwić – wobec tradycji kilku tysięcy lat), żeby choć – na marginesie – wspomnieć walkę o prawo kobiet do edukacji, czy partycypacji w wyborach politycznych…
Także na gruncie polskim mieliśmy (swego czasu) interesujące hasło „nie matura, lecz chęć szczera zrobi z ciebie…”.
Osobiście bardziej przypadła mi do gustu zapomniana już trochę książka profesora Pigonia „Z Komborni w świat”. Szczególny rodzaj autobiografii pewnej wyjątkowej osobistości, która wyszła ze wsi Kombornia…i poszła „w świat”. Kto szuka ten znajdzie, mamy przecież Google…
Do tematu „dzikusa w nas” chętnie powrócę w najbliższym tygodniu.
Póki co życzę wszystkim udanego weekendu.
Wasz Marcin
Release 2013.08.17.
